عادت ميكنم به داشتن چيزي و سپس نداشتنش..

به بودن كسي و سپس به نبودنش..

تنها عادت ميكنم..

اما فراموش.. نه

كوله بارم بر دوش..

سفري بي همراه..

گمشدن تا ته تنهايي محض..

يار تنهايي من با من گفت..

هركجا لرزيدي..

از سفر ترسيدي..

تو بگو از ته دل..

من خدارا دارم...

الحمدالله...